Gəlin, əyri oturaq, düz danışaq, Bakının Səbail rayonu 132-134 nömrəli Təhsil kompleksində baş verən hadisə ilə bağlı sosial şəbəkələrdə və saytlarda xəbər yayılanda məni maraq bürüdü.
Dərhal o videoya baxmaq istədim, hətta nə qədər axtardım, tapa bilmədim. Kim deyər, bu hissin adı nədir? Əxlaqsızlıq, əclaflıqdırmı? İndi mən əxlaqsız, əclafam? Düzü, bilmirəm. Sadəcə, onu bilirəm ki, ürəyim o videoya baxmaq istədi. Nə edim? Ürəyim istəyir, mənlik deyil…
Təbii, heç bir ata-ana istəməz ki, övladının başına belə bir hadisə gəlsin. Azərbaycan kimi cəmiyyətlərdə valideyn üçün bundan ağır dərd, ağır əzab yoxdur. Ancaq belə şeylər ictimailəşməsi birinci dəfədirmi? Yaddaşımızı vərəqləsək, görərik ki, bizim gündəmimiz belə hadisələrlə çox zəngindir. O qədər çox ki, adiləşdiyi üçün hətta yadımızdan da çıxıb.
Azərbaycanda üstü açılmayan o qədər belə hadisələr baş verir ki… Məsələn, birini mən danışım. Universitetə hazırlaşdığım vaxtlarda idi, kursa gedirdim. Kursa 45 yaşında bir kişi rəhbərlik edirdi. Ora 9-cu sinif şagirdi də gəlirdi, çox gözəl bir qız idi, adını da dəqiq bilirəm, amma yazmaq etik deyil. Hansısa bir qadının cazibədarlığını adamlara çatdırmaq üçün bəzən bu üsuldan istifadə edirəm: təsəvvür edin, o qız küçədə yanından keçərsə, çevrilib arxadan ona baxmamaq mümkünsüz bir şeydir. Həmin 9-cu sinif şagirdi də belə idi. A kişi, nə edim? Çox gözəldir. Ürəyim istəyir, mənlik deyil. Baxan kimi içində elə bil vulkan püskürür. Təbii, hər qıza, qadına görə də əziyyət çəkib geri çevrilməyə dəymir. Nəysə…
Bir gün dərsə tez gəldim, kursun da ərazisi çox geniş idi. Dəhlizdə o baş-bu başa var-gəl edirdim ki, vaxtım getsin, darıxmayım, zəng vurulsun və dərsə girdim. Qardaş, gördüm dəhlizdən inilti eşidilir. İlahi, bu nədir? Barmağımın ucunda səsə tərəf getdim və o səsin qapısını azca aralayıb nə görsəm yaxşıdır? 45 yaşlı kurs müdiri ilə 9-cu sinif şagirdi eynilə Səbail rayonu 132-134 nömrəli Təhsil kompleksində olduğu kimi… Qız əllərini divara qoyub, başını da aşağı əyib, kişi isə… Nəysə! Mən həmin hadisənin videosunu çəksəydim, internetə qoysaydım, aləm bir-birinə qarışacaqdımı? Mütləq. Ölkənin gündəmini 5-10 gün zəbt edəcəkdimi? Mütləq. Amma eləmədim. Qapını astaca irəli itələyib getdim. Alan razı, verən razı, axı mənim nəyimə lazımdır? Mən əxlaq polisiyəmmi? Guya özüm… Yenə nəysə!
Deyim görüm, nə qədər insanın belə xatirələri var? Hamı nəsə danışa bilər. Hamının içi belə faktlarla doludur. Bu cür şeylər hər yerdə baş verir. Sadəcə, ictimailəşmir, heç kimin də xəbəri olmur, söhbət də bağlanıb gedir. Bəlkə də o 45 yaşlı kurs müdiri dünyasını dəyişib, yaxud, həyatdadır, xəbərim yoxdur. Bəlkə də günlərin birində onun da qızını eyni şəkildə üzünü divara çevirib başını aşağı əyəcəklər. Bəlkə də əyməyəcəklər, yenə bilmirəm. Bəlkə də o qızın gözəl ailəsi olacaq, ömrünün sonuna kimi ərindən başqa kişi görməyəcək və s. Və yaxud, bəlkə də o kişinin heç qızı yoxdur. Adamlar elə bilir ki, Allah göydə oturub belə şeylərə nəzarət eləməklə məşğuldur, kim kimin qızına lağ edirsə, sabah eyni şey onun balasının başına gəlir.
Bəs faciə nədədir? Faciə ondadır ki, bizim əldəqayırma, süni cəmiyyətimiz belə şeylərin müzakirəsində maraqlıdır. Halbuki, 7-ci sinif şagirdini bu əməlinə görə qınamaq cəmiyyətin işi deyil və ixtiyarı da yoxdur. Bu videonu yayanları, onu müzakirəyə çıxaranları, hətta belə bir mövzuda yazı yazanları (eyni zamanda məni) qınamaq lazımdır. Niyə mənim ürəyim o videoya baxmaq istəyirdi? Niyə? Başqasının intim videosu nəyimə lazımdır? Niyə mən bu yazını yazdım? Problemi özümüzdə axtarmalıyıq, özümüzdə!
Kəramət Böyükçöl
