Təranə FAZİLQIZI
(Esse)
Eşqin hekayəsin bülbldən deyil, səssiz-sədasız can verən pərvanədən soruş. Hz.Mövlanə
İş günü sona çatıb. Baharın axşam çağında tənhalığa bürünüb evə gedirəm. Havadan dəniz qoxusu gəlir. Ağaclardan saçlarıma düşən çiçəklər könlümü oxşayır. Meh çəhrayı, ağ gülləri xalı kimi yerə döşəyib.
Yaxınlıqdakı uşaqların səs-küyü sərçələrin civiltisinə qarışıb nəğmə kimi səslənir. Unutmağa çalışdığım xatirələr qəlb otağımda mənə dinclik vermir. Elə hey ittiham edir. Əzəldən yanlış idi birgə getdiyimiz yol da, o yaşanmış illər də. Əslində bunu elə ilk gündən duymuşdum. Sadəcə etiraf etməkdən qorxurdum. Elə bilirdim məni məzəmmət edərlər. Ağrılarımı bir Allah bildi, bir özüm. Yoox, yoox, bir də… bir də sənə xəbər aparan küləklər…
Bir payız axşamı dərd-ələmə bükülmüşdüm. Pəncərəni döyən budaqlar hisslərimə şərik olub təsəlli verirdi mənə. Dərdimi xəbər aparan küləklərə danışdım. Həmin gün üzünə, gözünə dəyən küləklər sənə ünvanlanmış cavabsız suallarım idi. Kim bilir bəlkə də həmin an sənin ayaq basdığın küçəyə, mənzilə dolurdu bu dərdli küləklər. Ağrımı, yaşanmış günlərin əzabını sənə çatdırmaq istəyirdim.
Ehh, guyam bilsən nə olacaqdı ki?!
Hərdən nağıllara dönürəm. Elə bilirəm ruhum səhralarda dolaşır. Susuz dodaqlarım, beli bükülmüş qamətim bəni-adəm axtarır. Uzaqdan zınqırovun kədərli səsində ötüb keçən dəvə karvnı, ucsuz-bucaqsız çöllər, küləklərdən boynu bükülmüş tək-tük yovşan görürəm. Onlar da ürəyim kimi sıxılır…
Bağlı-boğçalı arzuların ümidində uğursuz günlərim kölgə kimi məni izləyir. Bu günlərin qaranlığında donuram. Bəzən də kədərimə üsyan edib, nakam istəklər ümmanında xəyal qururam. Bu düşüncələrdən qəlbimə düşən işartı böyüdükcə ümidlənirəm. Mənzilimə çatmaqdayam. Kənardan evimi seyr edirəm.
Pəncərəmdən süzülən işıq uğurlarım, sabaha ümidim, yaşamğa qol-qanad verən gələcəyimdi…
