Kulis.az Ulucay Akifin atası şair Akif Səmədin anım günü münasibətilə yazdığı “Atamın öldüyü gün” yazısını təqdim edir.
Bu gün atamın öldüyü gündür. Yəni ən çox ağladığım gün.
2004-cü il, 6 iyul.
Həmin gün həmişə mənimlədir. Hər yerdə, hər an… Ən xoş günümdə belə…
Qardaşım, bacılarım… Cizgi filminə baxırdıq o gün. Anam bazardaydı.
Ev telefonumuza zəng gəldi.
Dəstəyi qardaşım götürdü…
Qardaşımın üzü… O ifadə… “Papa ölüb, gətirirlər” – dedi.
Bacılarımın təlaşı…
Özümü xatırlamıram.
Balaca idik, bapbalaca…
“Ölməyib, yalan deyirlər”
“Bəlkə, kimsə zarafat eləyir?”
“Mama gəlsin, biləcəyik də…”
Həmin cizgi filmini də xatırlayıram: “Casper” – ruh haqqında cizgi filmi.
19 il…
Dördbucaqlı stolun baş tərəfində həmişə atam oturardı. O gündən sonra masadakı yeri boş qaldı. Heç vaxt onun yerində oturmadıq.
İşlətmədik, işlətmədik, televizorumuz da xarab oldu.
Bir dəfə unutdum, atamın yerində oturdum, bacım yaman əsəbiləşdi, üstümə qışqırdı… Sonra o biri bacımı çağırdı. Böyük bacım aranı sakitləşdirdi.
Bir müddətdən sonra anam qardaşıma dedi ki, keç otur atanın yerində. Qardaşımı atamın yerində görüncə sevindim.
Əvvəl atam tez-tez yuxuma girirdi. Həmişə mənə yol göstərirdi. Mən də onun məsləhətlərinə uyğun qərar verirdim, sözləriylə toxtayırdım.
Çoxdandır, atam yuxuma gəlmir. 10 il olar… Niyə belə edir, bilmirəm.
Və mən onun üçün darıxıram…
