Çoxdanın söhbətidir. Ümumiləşdirilmiş bir düşmən yaradıblar özlərinə – türk. Bir il deyil, beş il, 30 il deyil, yüzillərdi doğulan körpələrinin cadu kimi burunlarına üfürürlər: “türk düşməndir”. Bu səbəbdən də onlara güvənmək olmaz.
O vaxtdan nəfəslərini bizə nifrətlə alıb verirlər. Bizi özlərinə hədəf bəlirləyiblər. İliklərinə işləyib, genomlarında kodlaşıb. Heç nə edə bilmərik. Situasiyanı modelləşdirsək: Təsəvvür edin, qonşunuz gah daş atıb pəncərələrinizi sındırır, gah əlinə balta alıb qapınızı qırır, gah divarınızı yarıb otaqlarınızı ələ keçirir. Uşaqlarınızı tutub döyür, öldürür, ailə üzvlərinizi oğurlayıb işgəncə verir. Biz eynən bu vəziyyətdə idik.
Dolaşıq, qarışıq şeylər danışırlar. Aksiya keçirirlər, bağırırlar. Adam məəttəl qalır. Onlara da, qahmar çıxanlarına da üç sözdən ibarət sual vermək gərəkdir: Siz nə istəyirsiz?
Öz ərazimizdə ikinci erməni dövlətimi yaradaq? Suverenliyimizdən, ərazilərimizdən imtina edək? Axı siz bizdən nə istəyirsiz?
Rəqibi bəlkə də bağışlamaq olar, ancaq düşməni bağışlamazlar; adı üstündə – düşmən. Düşməni sən seçmirsən, o səni seçir. Və o dəhşətli məğlubiyyət yaşamayınca səndən əl çəkmir.
4 oktyabr
5 oktyabr
8 oktyabr
11 oktyabr
17 oktyabr
Təkcə 2020-də Gəncəyə bomba atdıqları günlərin sayıdır. Böyük-böyük, dünyadan çəkinmədən “biz atmışıq” deyirdilər.
Kəlmələrimizi seçirik, dünya bizə aqressor damğası vurmasın, bunlar açıq və həyasızca etdiklərindən danışırlar illərdi.
Həmin o “dünya”dan ədalət hayı gəlməyincə məcbur qalıb ölüm-qalım savaşına girdik. Bəlkə də hələ anlamırıq nədən keçdiyimizi… Dinc əhaliyə bomba atan, bir dövlətin ərazisini tutub orada silahlı birləşmə yerləşdirən nə adlanır? Terrorçu. Terrorla, terrorçu ilə nə edərlərsə, necə mübarizə apararlarsa biz də onu edirik.
“Erməni əhalimizin” Azərbaycana dönməsində bir anlam yoxdur. Elə insanlar var ünsiyyətləri alınmır, qıcıq olurlar, üz-üzə gəlməyə məcbur deyillər. Bu situasiya da elə. Bir-birimizdən nə qədər uzaq olsaq, o qədər yaxşıdır.
Sülh sazişi əlimizi bir az da gücləndirəcək. Yalnız! Kiminlə qarşı-qarşıya olduğumuzu unuda bilmərik. Birinci Qarabağ savaşında əsir düşən qəhrəman Natiq Qasımovun ifadəsini alan erməni zabitin həmin an çəkilən fotosu var. İllər sonra həmin o Vitali Balasanyana şəkli göstərib “bunu tanıyırsız” soruşurlar, “tanımıram” deyib özü öz üzünə durur. Öz şəklinə “tanımıram” deyən, özü özünü danan adamlardılar, heç bir fürsət vermək olmaz.
Biz isə o cür bacarmırıq. Bizimki birbaşalıqdı. Biz heç vaxt düşmənə aferistcə “Allah haqqı sizi sevirəm” demərik. Biz öz şəklimizə baxıb “bu mən deyiləm” söyləməyi özümüzə yaraşdırmarıq.
Biz hüququn verdiyi imkanlarla alarıq haqqımızı. O qurbanolduğumuz “lazım” gələndə sıxarıq yumruğumuzu. Güclü olmağımız gərəkdir, daha güclü, çox güclü.
Gələcəyini düşünməyən xalqın gələcəyi olmur. Ermənilərin gələcəyi yoxdur, özlərinə keçmiş quraşdıra-quraşdıra itiriblər. Biz keçmişi ilə əlləşən millət deyilik. Bəlkə buna görə ötən tariximizi dönə-dönə çözələmirik. Yaxşıdır, pisdir – indi mövzu deyil. Mövzu odur ki, biz həmişə gələcəyimizi bilmişik…
Bildiyimiz üçün də cahanın dan yerində şübhəsizdir ki, həqiqət parladı və Azərbaycan dünyaya Günəş kimi doğdu.
Aysel Əlizadə,
Xüsusi olaraq “Qafqazinfo” üçün
