AĞACLARI ZİKR EDİRƏM OVCUMDA PÖHRƏ ARZULAR…
Həsrətimin hönkürtüsü buludları silkələyir,
Dağ başında qara dönür yanağımı yuyan yaşlar.
Ayrılığın üzü sərtdi ümidimi tikələyir,
Vüsalıma qılınc çəkir sükutdan doyan savaşlar.
Dizimə dayaq etdiyim təpər əsası çatladı,
Ürəyimi calaq etdim rəngə susamış ruhuma.
Off.., uzaqlara yerikləyən duyğularım atlıdı,
Oxuma daha, “olmaz” sətirli nəğmələr oxuma…
Ömrümdə məğrur dolanan ölçüsüz qəmə asiyəm,
Könlüm libasın dəyişib sevinc geyinir əyninə.
Yerin-göyün dərd ortağı, daha kimin kimsəsiyəm,
Tanrının xəbəri yoxdu, nə yüklər qoyub çiynimə.
Ağrıları sınaq bilib qollarımı qucaqladım,
Ağacları zikr edirəm ovcumda pöhrə arzular.
Soyuq dərd yükünü atıb yuvamda ocaq qaladım,
İlahi, eşq bulağından axacaq könlümə ruzular?!!
YETİM QALMAQ QİSMƏTİDİ BU EŞQİN…
Bilirəm, ömrünə kədər gətirdim,
Ayrılaq, taleyin hirsi soyusun.
Mən özümü həsrətəcən ötürdüm,
Sən də çıx get, artıq təməl qoyulsun.
Nə gördük ki, göz yaşından savayı,
Qısır oldu bu sevdanın sevinci.
Təkcə dərddi bizə düşən havayı,
Hara getsək tapdı bizi birinci.
Arzularım qundağında boğulur,
Vüsalını dadmadı heç əllərim.
Duyğuların yad adamda doğulur,
Sığalını yadırğayır tellərim.
İnanmıram fələk bizi qarğıya,
Bədhaxların nəfsi kəsdi bu eşqi.
Məhəl qoyma sinəmdəki ağrıya,
Yetim qalmaq qismətidi bu eşqin.
Nəm gözlərim yollarına yıxılsın,
İntizarın dara çəksin ruhumu.
Bu sevgidən sən-mən adı çıxılsın,
Kiridərəm için-için ahımı…
Ayrılığın mürgü vursun gözümdə,
Qollarıma yiyə dursun sənsizlik.
Mən birtəhər güc taparam özümdə
Təki səni ağrıtmasın mənsizlik…
Get, sevincin qucaqlasın boyunu,
İşıq bitsin yollarında, izində.
Uduzanı mən olum bu “oyunun”,
Gedişinə yas tutaram gizlində…
SAÇLARIM ÜŞÜYÜR, ANA…
Saçlarım üşüyür, ana!..
başımla belim arasındakı
məsafədə balasını itirmiş
ana fəryadı dolaşır.
Kürəyim gizildəyir
aradakı boşluqdan.
Bəlkə qarla
öpüşdürdüyüm üçün
incidi məndən,
soyuq havalarda üstünü
örtmədim deyə üz çevirdi.
Bəlkə də küləklərə
yoldaş etdiyim üçün küsdü,
sevdiyim yağışlara sərdiyim
üçün ayrılığın boynuna
sarıldı bəlkə…
İndi boynumun
ardını örtməyən saçlarım
kimsəsiz uşaq kimidi,
əlimin sığalından belə hürkür.
Sığınıb tanımadığı bir papağa
gizlənir işıqdan,
yağışdan, küləkdən, qardan…
qoruyur özünü,
məndən ümidini kəsib daha…
KİPRİKLƏRİM SÖZ-SÖZ NƏMLƏNDİ
…O qaranlıq quyuda da xəyal qurdum
işıqlı sabahların eşqinə…
tərpənməyən vücuduma
könlümü dayaq etdim,
sevgi ötürdüm duyğularıma,
ruhumda şeir doğuldu.
Nə dilimdə səsləndirə bildim,
nə əlimdə dirildə,
eləcə gözlərimə töküldü bənd-bənd,
kipriklərim söz-söz nəmləndi,
yanaqlarımda misralar göyərdi…
BÜTÜN NİŞANƏLƏR YOXLUĞA APARIR
Çıxıb gedərəm ömründən,
Tanrı da tapmaz məni…
yerimdə qalan boşluğa
açılar qolların,
duyğuların ruhundan küsər,
bəlkə yaşayarsan birtəhər
ürəyini buz kəsər.
Yerimi bilməzsən
soraqlayıb gələsən,
təngə gətirərsən küçələri,
ayaqların üzünə durar,
yorğun dabanların baxmaz sözünə…
Öz-özünə danışarsan,
buludlar enər kipriklərinə,
əllərinə hönkürərsən
dizlərində kiriyərsən.
Dönüb-dönüb eyni yerə gələrsən,
görənlər elə bilər dəlisən.
Qəsdinə durar yaddaşın,
unudarsan yuvam olduğunu…
Yorma yolları,
yaddaşını lənətləmə,
ayaqlarına da yazığın gəlsin,
bütün nişanələr yoxluğa aparır..,
qoltuq ağacları iz saxlamır yollarda…
NAHAQ ÖLDÜRDÜN MƏNİ…
İşığın izinə düşmüşdüm,
sərmişdim əllərimi qaranlığın
üstünə,
günəş kimi gülümsəyirdi içim.
Qoymuşdum buludları yerinə,
sevinc ələnirdi baxışlarımdan.
Az qalırdı ümidlərimi qovan
ayrılığı keçim,
nahaq öldürdün məni…Təzədən uşaq olmuşdum
yaşamadıqlarını yaşayan,
harda bir sevinc görsə
ürəyinə daşıyan.
Rənglərə boyanmışdı dünyam,
sənin yuva əllərinlə,
bir az ərköyün olmuşdum,
bir az dəcəl qız kimi..,
elə öyünürdüm ki, sevdiyin
tellərimlə
nahaq öldürdün məni…
Şeirlərim əlçim-əlçim
arzuya dönürdü,
Duaya sarılırdı dilim,
şükran diləklərim xoşuna
gəlirdi Tanrının.
Könül evimdə qəm çırağı
sönürdü,
sətir-sətir sənə köçürdüm,
heca-heca nur hörürdü
barmaqlarım,
nahaq öldürdün məni…
Qu quşu nəğməsiydi
dodaqlarımdan qopan ah,
söz dadında öpüşlərin
süzülürdü gözlərimdən
eşq adına.
Ən gözəl musiqi idi səsin,
xoşbəxt olurdu qulaqlarım
pıçıltılarınla,
nahaq öldürdün məni…
Vida məktubuydu üzündən
oxuduqlarım,
çəkdi məni xatirələrin qoynuna.
Qarlı gündə qismətin “toruna”
düşmüşdük,
tapılmayan nemət kimi
görüşmüşdük.
O qar bizi isitmişdi,
bu qar üşütdü məni.
Uddum qəhərimi,
asdım soyuqluğundan
son kəlməmi:
nahaq öldürdün məni.
Ölürdü vallah, ağrılar ölürdü,
nahaq öldürdün məni…
