“Yat qızım”
( Qəmər )
Daha “amin” sözünü çıxardım lüğətimdən,
Daha ovuclarıma dualarım da sığmır.
Ölü arzularımı bürümüşəm kəfənə,
Gözlərimin şərqindən daha Günəş də çıxmır.
Daha ürəyimin də qapısın kilidlədim,
O uca boy oğlan da çəkildi yolum üstən.
Mən özüm öz qəlbimi dəfn elədim təkliyə,
Sevgi də ummamışdım doğma bildiyim kəstən.
Indi fərqim də yoxdur qapqara daş bütlərdən,
Itmişəm həyatımın milyon il öncəsində.
Mən o vaxtı var idim,indi yoxam,ölmüşəm,
Çırpınıram əzabın,yalanın pəncəsində.
Bu ömür də arxamca ilan kimi sürünüb,
Elə bil ki,zəhərin töküb ümidlərimə.
Dilim ağzım içində dilim-dilim doğranıb,
Nə gərəkdir özümün yersiz öyüdlərimə?!
Indi ümidlərimin solğun qürub vaxtıdır,
Sönür bütün inamım gözlərimin içində.
Qəfil Tanrı ovcuma qoydu Ayı,Günəşi,
Ümidimi oxşadı,işıq yandı içimdə.
Sonra səpib başıma ovucla ulduzları,
Saçlarıma ulduzdan işıqlı çələng hördü.
Axıdıb gözlərimə bulaq kimi yuxumu,
“Yat qızım,yeni günə ümidlə oyan”- dedi.
