Türk sevgisi, türkçülük sevgisi həmişə beynimdə, qəlbimdə olub. Amma düşünürəm ki, bu sevginin peşəyə və sistemli həyat tərzinə çevrilməsi mənim 19 yaşım olanda Qazaxıstan səfərimə təsadüf edib. O yaşda Türküstan coğrafiyasına çətin səyahət etmək, Əhməd Yəsəvi Universitetində 1 ay qonaq türkologiya tələbəsi olmaq və Özbəkistanı görə bilmək xoşbəxtliyi yaşadım. Bu səfər mənim üçün tamamilə yeni və sonsuz üfüqlər açdı. Türklərin geniş çölləri, müxtəlif xalqları, dialektləri,lehçeleri məni valeh etdi. Çox sevdiyim Nəvainin dediyi kimi: “Türklərin yurdlarına, türk dillərinə daldığım zaman mənə on səkkiz min dünyadan yüksək bir dünya göründü”.
Qazax, özbək, qırğız, azərbaycanlı, qaraçay kimi soydaşlarımız arasında çoxlu dostluqlar qazanmağım məndə həm onların həyatına, həm də dilinə böyük maraq və həvəs oyatdı. Mədəniyyət sahəsinə girəndə ilk öncə ədəbiyyatı, musiqini araşdırmaq həvəsim güclü idi, ona görə də bütün Türk Dünyasının şeirlərini, mahnılarını, insanlarını çox qısa bir zamanda mənimsəməyə çalışdım. Türkoloq kimi vətən qızı olmaq, daim türkün yolunda, türklüyə xidmət etmək arzusu o günlərdə qəlbimdə möhkəm və əbədi bir taxtda oturmuşdu. Xüsusən də öz nəslimə, yaşadığım coğrafiyaya, Oğuz türklərinə, Azərbaycana, Bakıya, Təbrizə sevgim, marağım sonsuz idi. O vaxtdan dostluğumuz davam edən Azərbaycandan olan dəyərli dostlarım; Qoşqarın, Şükürün, Muradın sayəsində Azərbaycan türkcəsinin şirin melodiyaları, musiqisi, ədəbiyyatı qulaqlarımda daha çox səslənməyə başladı. Bu bitib-tükənməyən mütaliə və dinləmələr zamanı məni bir səs, hə bir səs daha çox məftun etdi: Rəşid Behbudov! Dahi Azərbaycan sənətkarının səsinə, yaradıcılığına aşiq oldum… Bütün mahnıları bir anda; Ayrılıq, Nazəndə Sevgilim, Arşın Mal Alan, Üzüyümün Qaşı, Laçın və bir çoxlarını beynimdə həkk olunana qədər təkrar-təkrar dinlədim. Onun bir neçə filminə, “Arşın mal alan”, “Bəxtiyar”a böyük maraqla baxdım. Bütün bu yeni maraqlar, əlbəttə ki, məni başqalarını, daha çox şeiri, daha çox mahnını, daha çox filmi və daha çox sənətçini öyrənməyə sövq etdi… İndi içimdə tamamilə yeni bir arzu yaranmışdı: Bakıya getmək, əziz dostlarımı öz vətənlərində görmək, Bakının küçələrində Rəşidi dinləmək və ikinci vətənimin qoxusunu doya-doya içinə çəkmək… Bakını, müqəddəs şəhəri, Mehriban torpağı, gənc yaşlarımda ziyarət edə bilmək…
Əslində bu arzumu dəfələrlə həyata keçirmək imkanım olsa da, düşünürəm ki, həyata sürətli tələsməyimin yaratdığı xaos, dünyanı bürüyən epidemiya fəlakəti, məzun olan kimi TRT-yə daxil olmağımın yaratdığı əhval; bütün bunlar mənə mane oldu. Bəlkə də bir müddət Bakını xəyallarımda yaşatmaq istəmişdim.
Nəhayət, vaxt gəldi. Ürəyim, ruhum, ağlım işdən, insanlardan, dostlardan küskün ikən, canlı şəxsiyyətimin yaratdığı tələskənlikdən birdən özümü Bakı yolunda gördüm.
Səyahət ideyası həmişə mənim üçün çox cəlbedici olub. Eyni zamanda, bu, mənim üçün çox qorxulu, kədər və vətən həsrəti hissi ilə dolu bir vəziyyət idi. O qədər ki, səyahət deyəndə ağlıma ilk olaraq Övliya Çələbinin “Səyahət, Ya Rəsulullah!” cümləsi gəlir. Səyahət etmək istəyi, sevinc və həyəcan məni bürüyür. Amma sonra həmişə böyük şairimiz Kəmaləddin Kamunun səsini eşidirəm: “Mən qürbətdə deyiləm, qürbət mənim içimdədir!”.
Gördüyünüz kimi, ruhum ziddiyyətlərlə doludur; o, evini və rahatlığını sevdiyi halda, səyahətdə dözülməz bir yorğunluq, qeyri-müəyyənlik və qürbətdə olmanın kədərini hiss edir. Həm də utanmadan səyahət etmək və yeni yerlər görmək romantikası ilə doludur.
Belə bir ruhani təlatümdə uzun və yorucu bir gözləmədən sonra gecənin bir yarısında Bakıda, Heydər Əliyev Hava Limanında idim. Yerə enən kimi Azərbaycan əsgərlərini görmək, qardaşlarımızın şirin türkcəsini eşitmək və firavan, dəbdəbəli bir türk şəhərinə gəlmək; bu, hisslərimi dərhal müsbət bir istiqamətə çevirdi. Sonra Azərbaycan bayrağının fonunda Dövlət Himninin möhtəşəm sözlərini görüb qürurlandım. Böyük şair Əhməd Cavadın və dahi bəstəkar Üzeyir Hacıbəylinin xatirəsini yad etdim:
“Səndən ötrü can verməyə cümlə hazırız!
Səndən ötrü qan tökməyə cümlə qadiriz!”
Bu zaman Bakıda məni qonaq edəcək əziz dostum Aysel Xanlarqızının telefon zəngi ilə dünyaya qayıtdım və məni gözləyən maşına tərəf yollandım. Gecənin ortasında illərin arzusu gerçəkləşdi. Mən indi Bakıda idim. Köhnə Terminal binasının gecə almaz kimi parıldayan işıqlarını görəndə üzümdə təbəssüm yarandı. İndi özümü xoşbəxt və rahat hiss edirdim. Axı bura hər hansı xarici ölkə deyildi, bizim öz vətənimizdi, qardaş vətənimizdi…
Maşında oxunan Azərbaycan mahnılarının müşayiəti ilə yollara baxıb, neft qoxusunu ciyərlərinə çəkib Yasamal rayonuna, Ayselin evinə doğru yola düşdüm. Radioda “Bahar” adlı mahnı səslənirdi, onu Bakıda və sonralar çox yerdə eşitmişəm. Bu mahnının melodiyaları insanın qəlbində şirin bir hüzn yaradırdı.
Bu hisslərlə nəhayət Ayselin evinə çatdım. Üzündə şair ruhu, gözəl qəlbi əks olunan əziz dostumu qapının ağzında gözləyən halda görmək; öz evimə gəlmiş kimi məni dinc və rahat hiss etdirdi. Bir az söhbət etdik, çayımızı içdik və dincəlmək üçün otağa yerləşdik.
Səhər 5 günlük Bakı arzum nəhayət başlayırdı. Aysel yazıçı, şair, millət vəkili Sabir Rüstəmxanlının sədrlik etdiyi Vətəndaş Həmrəyliyi Partiyasında işləyirdi. Sabir müəllimin Türk Dünyası aşığı kimi biz türk gənclərinin qəlbində hər zaman xüsusi yeri olub. Onunla təxminən 5 il əvvəl İstanbul Universiteti Türkşünaslıq İnstitutunun binasında görüşüb, xatirə şəkli çəkdirmişdik. O vaxt mən onun şeir kitabını da almışdım. Bir Azərbaycan ziyalısı kimi onun şeirlərində türkcənin bütün qüdrəti və Azərbaycana xas lirik duyğular, şövq var idi. Onu 5 ildən sonra Bakıdakı ofisində şəxsən görmək və yaxından tanımaq imkânım olacaqdı . Ayselin telefon zəngi ilə yuxudan oyandım. Nəhayət, onun ən yaxın dostu Arzu ilə görüşüb ünsiyyətdə olmaq fürsətim olacaqdı. Çünki məni evdən götürəcək və Sabir bəyin yanına birlikdə gedəcəkdik. Arzunun mərdliyini, dostluğunu, çılğınlığını, jurnalist ruhunu, bir sözlə, bənzərsiz şəxsiyyətini nəhayət yaxından görəcəkdim. Sonra Arzudan çox xoş bir mesaj gəldi. Yarım saata gələcəyini dedi. Dərhal hazırlaşdım. Aradan bir saat keçməsinə baxmayaraq, Arzu görünmürdü. Nadinc rəftarımla ondan Azərbaycan dilində soruşdum: “Hardasan?” yazmağı düşündüm. Bu, Arzu ilə mənim aramızda yaratdığımız sonsuz zarafatların, çəkişmələrin və xoş təəssüratların başlanğıcı idi. Həmişəki kimi hər yerə gecikən Arzu yaxın dostlarından belə cümlələr eşitməyə öyrəşdiyi üçün əvvəlcə kimin yazdığını başa düşə bilməyib, sonra mesajın mən tərəfindən yazıldığını görüb təəccüblənib və üzündə təbəssüm yaranıbmış…
Arzu illərdir fotomüxbir olaraq işlədiyi üçün kamerasını da ozü ilə götürmüşdü. Bu kamera ilə o, Bakının hər bir guşəsində yorulmadan bizim şəkillərimizi çəkdi. Özü də; çox sənətsevərdir, şeir, mahnı və bir çox başqa mövzularda geniş biliyə malikdir. Ayselin işlədiyi binaya gedənə qədər məni maşında şəhərlə tanış etməyi də unutmadı. Nəhayət, Partiyanın qarşısında məşından düşdük və bu an sizcə kimi gördüm? Sabir bəy də maşından düşürdü və onunla üz-üzə gəldik. Məni xatırladığını, Ayselin də məndən bəhs etdiyini dedi. O, mehriban təbəssümü ilə əlimi sıxdı və birlikdə onun ofisine getdik. Nəhayət Aysellə görüşdük. Partiya işçiləri də son dərəcə mehriban insanlar idi. Türkiyədən gəldiyim və “qonaq jurnalist” olduğum üçün mənə çox xoş münasibət göstərirdilər. Xüsusilə Sabir bəyin sağ qolu olan,köməkçisi Gülnarla çox xoş vaxt keçirdik. Sabir müəllimlə siyasətdən tarixə, türklüyün uzaq diyarlarına qədər geniş söhbətimiz oldu. Mənə “Səni Vətənə Bənzədirəm” şeirini oxudu. Zarafatcıl rəftarı ilə, öz təbirincə desək, “türk qızına” qarşı təriflərini, mehribanlığını də əsirgəmədi. Mənə söz verdi ki, növbəti günlərdə Bakıdakı Televiziya Qülləsinə gedəcəyik.
Beləliklə, mənim Bakı səfərim rəsmi olaraq başladı. Aysel və Arzu ilə yola düşməzdən əvvəl eyni binada olan Qanun Nəşriyatının kitab sərgisini və “Mənim Teatrım” adlı özəl teatrın sahibi, aktyor Vidadi Həsənovu ziyarət etdik.
Burada kiçikdən böyüyə hər kəsdə şeirə, sənətə həvəs, şövqlü əhval-ruhiyyə hiss olunurdu. Aysel də musiqi məktəbini bitirdiyi üçün fortepianoda gözəl ifa edirdi və gözəl səsi vardı. Arzunun və mənim səsim o qədər də gözəl olmasa da, demək olar ki, bütün Retro Azərbaycan mahnılarına olan böyük sevgimizdən dolayı ortaq dil tapırdıq. Maşınla səyahətlərimiz üçümüz arasında duet oxumaqla və Bakının dəhşətli dərəcədə gözəl binalarını seyr etməklə keçirdi. Şövkət Ələkberovanın valehedici səsindən; “Getmə, “Bir Könül Sındırmışam” mahnılarını həm çaldıq, həm də oxuduq. Nəhayət, səyahətimizin ilk nöqtəsinə çatdıq. Xəzərin ucsuz-bucaqsız maviliyi, Azərbaycan bayrağının qürurla dalğalanması, Alov Qüllələri, şəhərin bütün möhtəşəm detalları quşbaxışı ilə qarşımızda dayanırdı. Arxamızda Əbədi məşəl abidəsi’nin sönməz alovu yanırdı. Axı Bakı haqqında düşünəndə insanın ağlına Alovlar, küləklər və mavi Xəzəri olan şəhəri gəlir…
Bu mənzərə bizi valeh etmişdi. Şəhidlər Xiyabana doğru yola düşdük. Müqəddəs şəhidlərimizi ziyarət etdik. Sonra Fəxri Xiyabanda Azərbaycanın böyük dövlət xadimlərinin, akademiklərinin, incəsənət xadimlərinin, yazıçı və şairlərinin məzarlarını gördük. Hamısında bu şəxsiyyətlərin möhtəşəm heykəlləri və şəkilləri olan məzarlar, Türkiyədəki məzar ənənəsindən tamamilə fərqli və valehedici idi. Amma mənim əsl istəyim Rəşid Behbudov və Elçibəyin məzarlarını görmək idi. Qapıdan girib Rəşidimin heykəlini görən kimi sözün əsl mənasında həyəcandan qışqırdım. Sevincim yetərli deyildi. Rəşid Behbudova olan sevgim və onun haqqında hər dəqiqəbaşı söz açmağım Aysel və Arzu üçün xoş zarafata da çevrilmişdi. Daha sonra Elçibəyi, Heydər Əliyevi, Şövkət Ələkbərovanı, Müslüm Maqomayevi, Bəxtiyar Vahabzadəni, Zəlimxan Yakub və bir çox tanınmış şəxsiyyətlərin məzarını ziyarət etdik.
Artıq yorulmuşduq. Yeni rotamız 28 Mayda yerləşən sadə, təmiz bir restoran və Azərbaycan milli yeməkləri idi. Burada aramıza öz sakitliyi, sadəlövhlüyü, yetkinliyi ilə ortama başqa ab-hava qatacaq yeni dost əlavə olunacaqdı: Sara xanım… Aysel və Arzu bu restoranın şair-yazıçıların gəldiyi məkan kimi təqdim etsə də, ləzzətli yeməkləri və çox dəbdəbəli olmayan halı ilə bura mənim ən çox sevdiyim yerlərdən birinə çevrildi .Çox xoşuma gəldi. Ruhlu yerdi, şəxsi otağımız var idi, Gəncədən olan ofisiant Rəşad son dərəcə qonaqpərvər, zarafatcıl idi. Qəlyanaltılar, qutab, xəngəl, kabab sortları… Hamısı çox dadlı idi. Oradakı ab-hava İllərdir İstanbulda dostlarla getdiyim və təəssüf ki, bu yaxınlarda bağlanan “Tanrı Dağı” ruhunu mənə qaytardı. “Ah!” dedim, -“Mən burada olsaydım, “Samik”dən,bu restorandan heç vaxt ayrılmazdıq…”
Aysel “Samiksiz qalasan” deyərək hamımızı güldürdü. Onun sözlərinə görə, mən həmişə hər şeydə estetika tapırdım.
Axşam bu sətirləri yazanda gözlərimin hələ də axtardığı Torqovi meydanına, başqa sözlə Fəvvarələr meydanına getdik. Mən olduqca şanslı idim. Hava çox gözəl idi, Novruz hazırlıqları yavaş-yavaş başlamışdı, Nizami Gəncəvi adına Ədəbiyyat Muzeyi, digər tarixi binalar ve küçə işıqlarla par-par parıldayırdı. Hər yer çox modern idi. Tarixi havası yaxşı qorunub saxlanılan dəbdəbəli bir şəhərdə idim. Məncə, bura Taksim- İstiqlal küçəsindən daha gözəl idi. Tanınmış müğənni Tünzalənin konsertinə də baxmaq şansına sahib oldum. İlk gün belə bitdi və növbəti gözəl günə oyanmaq üçün otaqlarımıza çəkildik.
Səhər Xəzər dənizinin sahilində çox gözəl və elit bir restoranda səhər yeməyi yedik. Aramıza yeni qoşulan dost Şəlale Xanım oldu! Dediyi “Türkiyədən qonaq var deyəndə, çox həyəcanlandım, dedim, inşallah dəvət edərlər!” -cümləsi mənim üçün dünya demək idi. Bəli, mən ikinci vətənimdə, evimdə, ailə istiliyində olan dostların yanında idim. Arxa fonda Rəşid Behbudovun melodiyaları, daha sonra rus mahnıları, daha sonra ise tar ifası ruhumuzu oxşadı.
İçərişəhərə, Qız Qalasına doğru yola düşdük. İndi canlı varlığımla ən çox maraqlandığım və hətta şəkilləri ilə məni valeh edən yerə doğru gedirdim. İçişəhərin qədim tikililəri, zərif küçələri, Qız Qalasının azad və ləyaqətli duruşu görməyə dəyərdi. Bundan əlavə, bir küçədə məşhur rus filmi “Elmas El (Brilliantovaya Ruka)” filminin çəkildiyi eyni adlı kafe olub və filmdən görüntülər də nümayiş etdirilib. Köhnə sovet filmlərinə marağım səbəbindən bura dərhal diqqətimi çəkdi. Bu filmin afişasında əvvəllər Qafqaz məhbusu (Kavkazkaya Plennitsa) filmində gördüyüm rus aktyoru Yuri Nikulin də var idi. Orada rastlaşdığımız bir rus dilli insanla bu məsələ ilə bağlı qısa söhbətimiz oldu. Bununla da Arzunun mənim haqqımda ən çox nəyi bəyəndiyini öyrəndim. “O, dünyagörüşlü qızdır” deyə mızıldandı…
Aysellə Qız Qalasına çıxdıq. Qala’ya çıxdıq, yox, məhv olduq demək daha düzgün olardı.) Qalanın zirvəsindən şəhərin qədim və müasir mənzərələrinin bir-birinə qarışdığını görmək üçün qala pilləkənlərində kifayət qədər yorulduq. Daha sonra dincəlmək üçün Torqovıya qayıdıb türk qəhvəmizi içdik. Nəhayət, 5 ildən sonra Bakıda əziz dostum Qoşqarla görüşüb bir-birimizlə həsrət gidərdik.
Axşam qızlar Lənkəran mətbəxiylə dolu süfrələrində, dost məclisində məni gözləyəcəkdilər. Əziz dostum Qoşqarla Qazaxıstan xatirələrimizi, köhnə dostlarımızı yada saldıq, indiki həyatımızdan danışdıq. Daha sonra birlikdə ” Rəşid Behbudov adına Mahnı Teatrına” getdik. İllərdir xəyallarımda olan bu binanı və Rəşidin heykəlini Qoşqarla bir yerdə görmək anlatılmaz bir xoşbəxtlik idi.
Sonra dediyim kimi məni evdə Lənkəran mətbəxindən ibarət möhtəşəm ziyafət süfrəsi (ləvəngi, qutab,kükü,plov…) və hər biri digərindən gözəl olan dost məclisi qarşıladı. Daha əvvəl Türk Ədəbiyyatı Vəqfində tanış olduğum şeir sevər Ülviyyə xanımla da yenidən görüşdük .Dərhal qucaqlaşdıq. Ülviyyə xanımın şeir sevgisi, şirin və mülayim səs tonu onu sevməyimizə səbəb olan çoxsaylı səbəblər arasında ilk gözə dəyirdi.
Adət üzrə hamı qədəhlərini mənə, qonağa qaldırdı, çıxışlar etdi. Nəhayət ki, çoxdandır axtardığım mühitə düşmüşdüm. Şeiri sevən dostlarla dolu gözəl süfrədə idim… Nəhayət ki, onların hər birinin ayrı-ayrılıqda keçirdiyi şövqlə dolmuşdum. Bütün gecəni şeirlər oxuyurduq, xüsusən də mən, Arzu və Ülviyyə. Onlara müraciət edərək “Azərbaycan ürəyimdə şah damarıdır” şeirini ifa etdim. Sonra çox sevdiyim Ramiz Rövşənin mənə çox toxunan bu qəmli misraları ağzımdan çıxdı:
“Bu nə təhər darıxmaqdı,
Axı belə kim darıxır?
Cibimdə əlim darıxır,
Ağzımda dilim darıxır.
Darıxır qabım-qaşığım,
Darıxır yorğan-döşəyim.
Evdə qalsam, evim-eşiyim.
Yol getsəm, yolum darıxır…”
Şeir gecəmizdə Nüsrət Kəsəmənlinin “Biri vardı, biri yox ”, “Getmək istəyirsən behanəsiz get” kimi şeirlərini də ifa etdim. Daha sonra Ülviyyə xanımın şirin və məlahətli səsində Ayselin gözəl şeirlərini dinlədik. Utansam da, əvvəllər cızmaqara etdiyim bir neçə şeirimi göstərməyi unutmadım.
Arzu geniş şeir biliyi və xoş zarafatları ilə gecəmizə rəng qatdı. Şəlale xanımla Sara emosional anlar yaşadı. Daha doğrusu hamımız təsirləndik, kövrəldik,danışdıq ,güldük…Əsl söz ,sənət axsamı idi.
Türkiyə türkcəsi ilə Azərbaycan türkcəsi arasındakı nüanslara əsaslanaraq etdiyim zarafatlar və ya Bakı dilində dediyim bəzi el arası işlənən zarafatcıl sözlər hamını güldürdü. Xüsusən də Arzuya “Kül sənin başuva!” deyəndə məclisde bir gülüş qopdu ki, bu hələ də eşidənlərin qulağında səslənir. Mən artıq tam Bakılı olmuşdum.
Ömrüm boyu unuda bilməyəcəyim bu ləzzətli və gözəl axşam öz yerini növbəti səhərə verdi ve bizi Abşeron rayonu, “Yanardağ” istiqamətində yola saldı. Zərdüşt dövründən qalan ziyarət yeri olan bu məkanda təbii qazın təsirindən dağda həmişə alov yanırdı. “Belimiz isindi” deye zarafatlar edib şəkillər çəkdirdik.
Başqa bir şəhərə, Sumqayıta doğru yola düşdük. Bu, çimərliklərlə dolu sakit, dinc bir sahil şəhəri idi. Növbəti istiqamət isə Novxanıdakı Şato deyilən yer idi. Həkim Oktay bəyin bizə qoşulması ilə yeməyə başladıq. Xüsusilə Aysel, Arzu və mən mahnılar oxuyurduq. Üzüyümün Qaşı, Ayrılıq, Əlbət Bir Gün Görüşəcəyik… Bunlar oxuduğumuz əsərlərdən sadəcə bir neçəsi idi. Azərbaycanın canlı və coşqulu rəqsləri ilə dolu atmosfer çox xoş idi. Uzun müddətdir həsrətini çəkdiyim dost çevrəsini ve sənət həvəsini nəhayət ki, burada təkrar tapdım.
Son gündən danışmazdan əvvəl Bakıda başımıza gələn iki taksi hadisəsini də danışmaq istəyirəm. Axşam getdiyimiz taksidə Türkiyədən olduğumu eşidən taksi sürücüsü maraqlı şəkildə Bakını tənqid etməyə başladı. Mən israrla ona səhv etdiyini və bu şəhəri sevdiyimi söylədim. Aysel dərhal məsələyə müdaxilə etdi. Onun zərif və yumşaq görünüşünün altında türk qadınının gücü və qüruru dayanırdı. O, öz ölkəsini qonağın qarşısında belə ləkələmənin son dərəcə yanlış olduğunu vurğulayaraq sözünü dedi və nəhayət, taksidən düşdük. Sonradan isə birinci taksi sürücüsünün tam əksi olan başqa bir sürücü qardaşlıq nümunəsi göstərərək bizdən pul belə almaq istəmədi. Qarabağdan, şəhidlərimizdən, erməni xəyanətindən danışdıq. Axırda mən dedim: “Erməni itə baxıb fikirləşir, it erməniyə baxıb minnət alır!”.
“Ay sağ ol!” nidaları ilə sürücü bizi yola saldı…
Son günün acısı, son görüşlərin, son səfərlərin kədəri məni bürüdü. Yolda olan bütün heykəlləri, muzeyləri ağlıma yazırdım ki, heç vaxt unutmayım. Qanun Nəşriyatından ən gözəl klassikləri: C. Cabbarlı, Ə.Cavad, N.Kəsəmənli, Anar, Əliağa Vahid kimi yazıcıların əsərlərini satın aldım. Milli Kitabxanaya və Azərbaycan Yazıçılar Birliyinə getdik. Ola bilsin ki, azsaylı əhalinin müsbət təsirinə görə Azərbaycan bizdən fərqli olaraq hələ də ədəbiyyata, yazıçılara daha böyük önəm verilir. Yazıçılar, şairlərin ortamında Yazıçılar Birliyi fəaliyyətini fəal şəkildə davam etdirir. Hər guşəsində ədəbiyyat xadimlərinin portretləri olan Azərbaycan Yazıçılar Birliyinin binasını çox bəyəndim. İlqar Fəhmi ilə də burada tanış olmaq imkânım oldu və o, kitabından birini imzalayıb mənə hədiyyə etdi. Gecə yarısı yola düşməzdən əvvəl bir dostumun mehriban dəvəti ilə Azərbaycan Dövlət Milli Musiqi Teatrına, möhtəşəm və klassik bir Sovet Opera-Teatrı binasına getdik. Burada möhtəşəm bir zalda “Oqtay Eloğlu” adlı məşhur tamaşaya baxdıq. Tamaşada Azərbaycanda teatrın ilk dövrlərindən və tarixindən bəhs edilirdi. Çıxışda isə məni çox xoş sürpriz gözləyirdi. Nəcib, gözəl, centlmen görünüşü ilə ürəyimdə yer tutan yeganə ağabəyim Kamil Şahverdi teatrın qapısında dayanmışdı. İstanbuldakı görüşümüzdən sonra nəhayət Bakıda xoş bir restoranda söhbət etmək fürsətimiz oldu. Azərbaycanın önəmli televiziya siması, Rəşid Behbudovun kürəkəni Kamil ağabəyimlə onun xeyirxahlığı sayəsində yaxından tanış olduq. O,Rəşid bəyə olan sevgimi sosial şəbəkələrdəki yazılarımdan kəşf etmişdi və bu mövzuda əsərlərimi dərc etmişdi. Hər şeydən çox o, mənim həyatımda bir ağabey idi. Həyat yoldaşı Rəşidə Xanımla isə telefonla salamlaşdıq.
Torqovıya girdiyimiz ilk anda meydanda Rəşid bəyin səsindən “Dağlar qızı Reyhan” eşidilməyə başladı. Kamil Ağabəy dedi:
“Bax, Rəşid bəy səni qarşılayır!”
Təəssüf ki, bu gözəl gecədən sonra yaddaşımdan və ürəyimdən heç vaxt silinməyəcək Bakı səyahətim başa çatdı. Ürək ağrısı ilə Aysellə, onun sevimli qızı Aytellə, oğlu Yunislə sağollaşdıq. İstanbula gəldiyim zaman; Vətənə qayıtmağın sevinci də, dostlarımı Bakıda qoyub getməyin kədəri də bir-biriylə ziddiyyət təşkil edirdi.
Müqəddəs şəhər, gözəl diyar Bakı və əziz dostlarım hər zaman ürəyimdə idi… Növbəti dəfə görüşənə qədər…
Aleyna Malkoç
Türkiyə .TRT 2-əməkdaşı ,yazar.
