Özbəkistanın tanınmış şairi Tursun Əli 1952-ci ilin fevral ayının 5-də Fərqanə viləyetnin Qüvə rayonunda anadan olub.
Daşkənd Dövlət Universitetinin Filologiya fakültəsini bitirib.
“Ürəkdəki sözlər” (1983), “Parlaq günlər” (1985), “Əzab astanası” (1992), “Gecənin səsi” (1993), “Mənim tənhalığım” (1995), “Oyaq sükut” (1999), “Hisslərin rəngi” “(Seçim, 2001), “Səssiz qışqırıq “(2005) kitablarının müəllifiditr.
Müstəqil.Az tanınmış şairin şeirlərini təqdim edir
POEZİYA
Poeziya,
sən ən parlaq göy qurşağısan,
sehrli gözəlliyi göstərən hər an.
Zəng edirsən
sanki mənim ulduzum,
mənim taleyimdə
isiqli mələk.
Sənsiz
ağ günlərim qaraya dönər,
Sənsiz
ürək deyil sinəmdə ürək.
VƏTƏN
Gözlərimin
hissi
nurunda,
ürəyimin
dərinlərində,
nəzarətsiz
xəyalımın genişliyində,
ömrümün
ildırımlı
addımlarında,
sən varsan
sən varsan
Ehey, vətənim!
* * *
Üfüqlərə əl verib
uzanan geniş
yaşıl mahnılarda
pıçıldayır ot.
Gülümsəyir güllər,
nəva edir bülbüllər.
üfuqlər oynayır qaranquş kimi.
Genişlənər qoynunda
ürəyimdən böyüyür
dayanmayan qanadlar,
sanki…
* * *
Qayadan qayaya sıçrayan ahu
Vətən hesab edir dağları, ancaq,
Fırtına olsa da dağların üstü,
ülgüc bədənini deşirdi bu cağ.
Məkanın əzizlər ahu həmin gün,
Teleyi gözünə verməz göz yaşı,
Ürəyi dağların məkanı, bunçün
tərk etmez heç bu daği, daşı.
* * *
Ölkəmə gəlməyib hələ də payız,
Uçub gedəyibdir hələ də bir quş.
Hələ ağacları bəzəyir yarpaq,
Yanır tarlalarda hələ də işıq.
Hələ təpələrə qonmur buz-qırov,
yayin nəfəsinə qarışar nəfəs.
Ürəyim günəşə tərəf boylanar
Çaylar rəqs edərkən ucalar bu səs.
* * *
Günəşə gedən yolda,
nə qədər çox iz var.
İlan,
Siçovul izləri.
Qurd,
qoyun izləri.
Qan,
Fəryad,
karvan izləri.
Günəşə gedən yolda,
nə qədər çox iz var.
Turfa rəng.
Ağ,
qara,
qırmızı,
hər cür izlər var.
Günəşə gedən yolda
nə qədər iz var
Çirkin,
yaltaqlıq
iyrənc izləri
Keçib gedir
ürəyimdə yatan
ədalət,
vicdan,
həqiqət izləri.
*****
I
Hər tərəf gözəllik, hər tərəf çiraq,
Yəqin isiq kimi sən də gələrsən.
İpək köynək geyir sanki burda Ay,
rəqabətə hazır, bunu bilərsən?.
Tutdum əllərini qorxu içində,
Sənin saçlarını oynadır külək.
səni gözlərində mehr, məhəbbət ,
Həm də duyğulara doludur ürək.
Biz çisə, çəsəyə batdıq, sonra da
ulduzlardan alamamısan göz.
Ehtiras boy atır qaynayıram mən,
Saçın darayacam bəs buna nə söz…
Ay doğur, yenə də sükut içində
uzatsan əlini qayıdacaqmı boş.
Dadıdıram süst halda gəçənin dadın,
sonra da gedecem səhərə sərxoş.
II
Eynən o gün…
Sən gəldin ay kimi dolğun.
qara çay kimiydi uzun saçların
sinəndə süzürdü ləbə-ləb olub.
Unutdum,
özümü itirdim, sonra
bürüdü məni də o dalğa saçlar
az qala boğuldum o qara “çayda”…
RAUF PARFI
Ay işıqsız, nədən, belə
Yanıb bitən od üzləri
Sanki kül tək…
qarışıqdı
gecələri, gündüzləri.
Bir sözün işığında
vücudum yanarkən, inan,
Ay ölmüşsə işıqsız gözün
bəs hara dikilib?.
Ay, Ay,
sənə yalvarıram,
qayıt, bir də gəl.
yanan bədənimdən götür min alov.
Sonra işıqlandır
dünyanın qaranlıq gecələrini.
İşıqlandir,
insanların qaranlıq daxmalarını
İşıqlandır
adamların ürəylərini.
Ay, Ay,
Bax, sözümə, ümidi üzmə
hər tərəf yanmaqda,
heç nəyi gəzmə
gəl, mənə inan.
HÜRRIYƏT
Gəl, can quşum, canım quşum, gəl,
qucaqlayacaam səni,
gəl, indi, bu vaxt.
Yavaş-yavaş oxşayım lələklərini,
Ey, qanadları qanlı
ürəyi xallı
lap çoxdan qəfəsdə yaşayan quşum,
gəl, məni qucaqla,
ürəyim azad olsun, gəl.
Səni azad görə bilməyənlər haqqı,
Sızlamağına qulaq asa bilməyənlər haqqı,
Səni qucaqlayacam, bir gəl, can quşum.
Özbək türkcəsindən Azərbaycan türkcəsinə Rəhmət Babacan və Faiq Balabəyli uyğunlaşdırdı
