“Komandir,məni yerə qoy,üşüyürəm…”
Üşüyür bir qara kəlağayı,
bir ana ürəyində qışdı…
Üşüyür bir ata həsrəti,
baçı könlündəki toy həvəsi,
bir gözəlin külə dönmüş səsi…
Üşüyür dodaqlarda ah,
üzlərdə təbəssüm,
gözlərdə kədər…
Üşüyür bir həyət-baca,
qoca tut,
hasar dibindəki qızılgül qönçələri.
Bir də əllərin dəyməyəcək
dünyadan xəbərsiz
xırdaca körpə əlləri…
Üşüyür köhnə qapı,
nəm çəkmiş pəncərə,
bir yetim otaq.
Divarda yatmış saat,
ortada masa.
Masanın üstündə qələm,
saralmış varaq və “Əlvida silah”.
Üşüyür dağlar…bulaqlar…
Qanınla suvardığın torpaq.
Məzarını qucaqlayıb isinər…
***
Belə getməz,hər gedişin var sonu,
Çox asandı,bir nağılı bitirmək.
Bilə-bilə inadından yıxıldın,
İndi bildin necə olur itirmək.
Mən bilirəm,yaman olur bu yanğı,
Çox axtardım,qar tapmadım qış günü.
Tir-tir əsdim,bir isti əl yoxdu ki,
Barı örtə bir gecəlik üstümü.
Yollar uzaq…yollar yaxın…adam çox…
Kimdi gəzən,ya axtaran itəni.
Yollar yaman vəfasızdı,qaytarmaz,
Göz yaşını səpələsən gedəni.
Yaman olur təklənməyin ağrısı,
Otağında pəncərə də yas tutur.
Unudursan, “unutmaram” desən də,
Zaman keçir,elə hamı unudur…
Bir də gördün, öz içində azmısan,
Nə qapı var,nə baca var çıxmağa.
Nə əlini isitməyə nəfəs var,
Nə çiyin var gözlərini sıxmağa…
Saqif Qaratorpaq
Müstəqil.Az
