Kulis.az “İlin hekayəsi” müsabiqəsində iştirak edən Məşədi Qaffarlının “Ruhların söhbəti” hekayəsini təqdim edir.
Biri o birinə deyir:
– Nə fərqi var, sən də ölmüsən, mən də.
– Fərqi çoxdur. Əvvala, mən ölməmişəm, şəhid olmuşam. Sən isə gəbərmisən.
– Ara, mənə de görüm, şəhid nə deməkdir?
– O sizdə heç vaxt olmayıb, ona görə də bilməzsən.
– Şəhidlik böyük xalqlara, maddi yox, mənəviyyatca çox yüksəklərdə olan, vətəninin ,torpağının qədrini bilən və onun uğrunda canını verməyə hər zaman hazır olan və başqa xalqların torpaqlarında gözü olmayan ,insanlara verilən çox şərəfli addır. Bir də ki, mən öz torpağımda, yəni cənnətdəyəm. Sən isə cəhənnəmə gedəcəksən.
– Axı mən də sənin yanındayam. Pis gündə olsam da. Hər yerim darmadağındır. Necə oldu ki ,sən sap-sağlamsan. Axı mən səni bayrağı qaldıranda sinəndən vurmuşam.
– Amma sən bilmədin ki, bayrağın üstündəki ay-ulduzun işığı səni kor edəcək, və sən qayanın başından düşüb, xurt-xəşil oldun… Bir də ki sənin leşin burda olsa da, bu müvəqqətidir. Bir azdan o biriləri də gəlsin, hamınızı birlikdə aparacaqlar o başçınız Paşolyandır, nədir, o da gəlsin sonra…
– Ara, bəs sən bilərsən, görəsən, cəhənnəmdə də torpaq varmı?
– Bilirsən nə var, dəqiqəbaşı məni murdar adla çağırma.
– Axı mən sənin adını bilmirəm.
– Bilməsən yaxşıdır. Mənim adım müqəddəsdir. Sonra onu da özəlləşdirib ,axırına yan əlavə edərsiniz… Dünyanın hər yerində, erməni yox “yermənim” deyə-deyə gəzirsiniz. Gedin yaxşısı budur, cəhənnəmdə ermənyan yaradın. Əvvəldən paxıllıqdan yanırsız, indi də yanın…
