Sakit MALİKOV
Şeir, yalnızca sözlərdən ibarət bir mətn deyil, ruhun dərinliyindəki hisslərin sözlərlə dillənməsidir.
Rəfail Tağızadənin Nəzakət Məmmədovanın şeirlərinə dair yazısı məhz bu dərinliyi və duyğuları açıq şəkildə göstərən, oxucunu düşünməyə, hiss etməyə və sarsılmağa çağıran nümunədir. Bu yazı, bir şairin dünyasına daxil olmaq və onun poeziyasının özəlliklərini kəşf etmək baxımından zəngin bir mənbədir.
Nəzakət Məmmədova şeirlərində öz hisslərini, ağrılarını və düşüncələrini təkcə ifadə etmir, həm də oxucunun ruhuna hopdurur. Onun sözlərində gizlənən səmimiyyət və təbiilik, oxucuya bir insanın yaşantılarının əks-sədası kimi təqdim olunur. Tağızadə də məhz bu xüsusiyyəti qabardaraq qeyd edir ki, Nəzakət Məmmədovanın hər şeiri onun həyatının bir parçasıdır. Şeirlərində ata məhəbbəti, ana yanğısı, bacıya bağlılıq, şəhid analarının ağrıları və Vətən sevgisi kimi mövzular səmimiyyətlə işlənmişdir.
Şairin qələmində ən diqqətçəkən cəhətlərdən biri də onun Vətən sevgisinin sərhədləri aşmasıdır. Azərbaycan sevgisi ilə bərabər Türk dünyasına olan dərin bağlılıq, Qarabağ həsrəti, Şuşa zəfəri kimi mövzular onun şeirlərində öz əksini tapır. Bu sevgi, şairin ruhunda yığılıb qalan həsrətin, ümidin və mübarizə əzminin bir ifadəsidir. Tağızadə bu məqamı vurğulayaraq Nəzakət xanımın yalnız fərdi deyil, həm də ümumi dərdlərə və ağrılara sinə gərən bir poeziya yaradan şair olduğunu qeyd edir.
Nəzakət Məmmədovanın şeirləri yalnız oxucuya emosional təsir etməklə kifayətlənmir. Onlar həm də oxucunu düşünməyə vadar edir. Şair, göz yaşlarının arasına sevinc qataraq, həyatın ən dərin ağrılarından bəşəri mənalar çıxarır. Onun şeirləri bəzən gizli pıçıltı, bəzən uca bir fəryad kimi oxucunun ruhuna nüfuz edir. Tağızadə də haqlı olaraq qeyd edir ki, şeir yazmaq, bir növ, həyatın zəhərindən bal çəkməkdir. Bu, yalnız dərin ağrı hiss edən və həmin ağrını poeziyaya çevirən insanların işi ola bilər.
Yazıda ən diqqətçəkən məqam isə Nəzakət Məmmədovanın şeirlərindəki ritm və ahəngdir. “Şeirin dayağı sözdür. Fikrin vurğusudur. İfadənin canıdır,” deyən Tağızadə, şairin hər sözünün yerində olduğunu və şeirlərindəki hər kiçik dəyişikliyin ahəngi poza biləcəyini qeyd edir. Bu, Nəzakət Məmmədovanın şeirlərinin necə dəqiqliklə və məharətlə yaradıldığının göstəricisidir.
Tağızadənin yazısı, şairin yaradıcılığına dərin hörmət və heyranlıqla yanaşan bir təhlildir. O, oxucunu Nəzakət Məmmədovanın şeirlərinin sətirlərindən daha da dərinliyə – şairin ruh dünyasına baş vurmağa çağırır. Yazıda şairin həyat təcrübələrinin, şəxsiyyətinin və hisslərinin şeirlərinə necə hopduğu çox incə şəkildə təqdim olunur.
Nəticə etibarilə, Nəzakət Məmmədova, yalnız bir şair deyil, həm də xalqının dərdlərini, sevinclərini və həsrətlərini sözə çevirən bir sənətkar kimi diqqəti çəkir. Rəfail Tağızadənin yazısı bu mənada, Nəzakət Məmmədovanın yaradıcılığına işıq tutan bir güzgü rolunu oynayır. Bu güzgüyə baxan hər kəs, yalnız bir şairi deyil, eyni zamanda poeziyanın nə qədər güclü bir ifadə vasitəsi olduğunu görə bilər.
Nəzakət Məmmədova şeirlərində olduğu kimi, özü də hisslərini həyatın çətin anlarından keçən, amma ruhunu zənginləşdirən bir insan kimi təqdim edir. Onun şeirlərindəki ağrı, sevgi və ümid bir daha göstərir ki, əsl şeir yalnız duyğuların deyil, həm də ruhun bir aynasıdır.
