“Tural Balabəylinin adını ədəbiyyatda daha möhkəm bir şəkildə eşidəcəyik”

İlk şeirlər kitabı olan “Bütün kişiləri mən biləcəksən”, bir gəncin həyatın əzablı yollarından keçərək yaşadığı duyğuların, xüsusilə də sevginin və həsrətin incə təzahürlərini əks etdirir. Turalın şeirləri, onun qəlbindəki sevginin yanğısını, tənhalıqdan doğan kədəri və təkbaşına çəkdiyi qəm yükünü ortaya qoyur.

Kitabın arxa səhifəsində yer alan Vaqif Səmədoğlunun “ədəbiyyatda son beşik nəvəm” ifadəsi, Tural Balabəylinin ədəbi sferasını təsdiqləyir. Əfsanəvi şairin gənc yazar barədə bu cür müsbət fikirlər bildirməsi, Turalın istedadının tanınmasına bir işarədir. Həqiqətən də, Turalın şeirlərində əbədi həsrətin və ayrılığın müxtəlif çalarlarını tapmaq mümkündür. Onun poetik səsi, sevgini, tənhalığı və insan ruhunun ən dərin hisslərini oxucusuna çatdırmağa qadirdir.

Turalın şeirlərində ayrılıq motivi daimidir. Şairin qələmindən çıxan “Sən varsan, çox uzaqda. Cəmi iki addımlığımda. Sən yoxsan, çox yaxında” misraları, sevən bir ürəyin ən gözəl etiraflarından biridir. Burada sevgi ilə tənhalığın iç-içə olduğunu, həqiqi sevginin yalnız fiziki yaxınlıq deyil, eyni zamanda mənəvi bağ olduğunu hiss edirik. Sevdiyinə yaxın olmaq, lakin onun uzaqlığını hiss etmək, sevən hər kəsin ən böyük dərdi və ziddiyyətidir.

Şairin sevgi dolu şeirləri ilə yanaşı, tənhalığın soyuq nəfəsi də hiss olunur. “Mən səni sevirəm… Bəlkə də artıq sərhədləri keçmisən… Qəlbimizi ayıran sərhədləri” misralarında tənhalığın səbəbi kimi ayrılıq göstərilir, lakin bu tənhalıq şairin qəlbində müəyyən bir rahatlıq və qəbul hissi də doğurur. Balabəylinin tənhalıqdan qorxmadığını, onu qəbul etdiyini görürük. O, Əli Kərimin “tənhalıq boşluq deyil” düşüncəsini qəbul edərək, tənhalığı bir məna kimi yaşayır və ona dərinlik bəxş edir.

Tural Balabəylinin “Bağlanma və sevmə məni, nə edəcəyim bilinməz. Mən bu gün varam, sabah yox…” misraları, onun sevgi qarşısında ehtiyatlı yanaşmasını göstərir. O, sevginin nə qədər qarmaqarışıq, əzablı və qorxuducu olduğunu bilir və bu duyğunu oxucusuna açıq şəkildə çatdırır. Şairin içində yaşadığı qarışıqlıq və ziddiyyətlər, sevgiyə olan təbii ehtiyacla onun gətirəcəyi əzab arasında gedən mübarizə şəklində özünü göstərir.

Tural Balabəylinin sevgi anlayışı təkcə mənəvi bağlılıqdan ibarət deyil; o, sevginin gətirdiyi məsuliyyəti və ağırlığı da qəbul edir. Şairin “Sevmək – qırıq stəkandan dodaqının kəsilməsini bilərək yenə də onda su içməkdir” ifadəsi, sevginin ağrısını dərk edən bir insanın realizmini göz önünə sərir. Bu misralar, sevginin ən ağrılı tərəflərini qəbul etməklə yanaşı, onun gətirdiyi zövqdən də qaçmamağa işarə edir. Bu, sevən bir insanın içindəki paradoksları və ziddiyyətləri təsvir edən güclü bir metaforadır.

“Gecəni gözləyirəm, zəncirə vurulmuş arzuların çoxluğunda it-bat olmaq, yoxluğunda sənlə var olmaq üçün” misraları, Balabəylinin poetik dilinin nə qədər təsirli və güclü olduğuna işarədir. Şair burada gecəni, arzularını, tənhalığını və sevgini vahid bir təsvirə sığdırır. Bu ifadələr, onun poetik yaradıcılığının əks-sədasıdır. Gecənin sakitliyində, tənha bir ruhun içində sevgilinin yoxluğu ilə varlığı arasında get-gəl etməsi, oxucunu dərin düşüncələrə aparır.

Tural Balabəyli, sevgi, həsrət və tənhalıq mövzularında özünəməxsus, realist bir üslub yaradan gənc bir şairdir. Onun şeirlərində sevgi ilə kədərin incə harmoniyasını, tənhalıqla qarşılaşan bir ürəyin içindəki ağrını hiss edirik. Sevgiyə olan münasibətindəki dərinlik və ədəbiyyat yanğısı, onun yaradıcılığını xüsusi və təsirli edir. Turalın şeirləri, sadəcə oxucunu təsirləndirmir, eyni zamanda onu öz daxilinə səyahət etməyə də dəvət edir.

İrəliyə doğru daha böyük axtarışlar və yaradıcılıq təcrübələri ilə Tural Balabəylinin adını ədəbiyyatda daha möhkəm bir şəkildə eşidəcəyimizə şübhə yoxdur. Gənc şairə, sevginin həsrəti və tənhalığın yanğısı ilə dolu yolda uğurlar diləyirəm. O, yazdıqca özünü tapacaq və sevginin ən dərin mənalarını daha da yaxşı ifadə edəcəkdir. Şeir həqiqətən də Tural Balabəylinin qəlbində yaşayan, onu daim alovlandıran bir yanğıdır.