Murad KÖHNƏQALA
Məni yaxşı hərif tapıblar. Deməli, dünyaya körpə uşaq gələndə özləri cəmisi 90 manat ödəyirlər, vəssalam. Ancaq mənə – ömrü boyu işsiz qoyduqları bir şairə, yazıçıya, publisistə övladlarını böyüdüb oxutduqdan sonra təzədən 12 min aliment borcu kəsirlər.
Mütəmadi olaraq maraqlı bədii, publisistik yazılarımla ölkə mətbuatına yeni rəng qatmışam. Lakin junalistlərə verilən mənzil üçün müraciət etsəm də hamıya verdikləri evdən bir tək mənə vermədilər.
Di gəl, ölkədə bir ictimai-siyasi hadisə olan kimi, gündəmə bir mövzu gələn kimi mövqeyimi soruşub rəyimi həvəslə mətbuatda yayımlayır, müftə danışdırmaq üçün məni televiziyalara çıxarırlar. Ancaq işsiz qalmağıma, adicə kitab çap etdirmək üçün maddi durumumun sıfır olmasına, mənzil kirayəsini ödəmək naminə ona-buna ağız açdığıma bütün cəmiyət susur.
Yazıçılar Birliyinin Yaradıcılıq Evində Qarabağ qaçqınları ilə birgə qaçqın həyatı yaşayan keçmiş ailə üzvlərimi bu yaxınlarda çölə atanda ölkədə heç kimin səsi çıxmadı. Qaçqınlar mənzillə təmin olundu, ancaq mənim uşaqlarımı çölə atdılar.
Hazırda Ağdamda düşmənlə üz-üzə hərbi qulluqda olan oğlumun anasını və ali təhsilli bacısını 20 il yaşadıqları evdən bayıra atanda heç bir mətbuat onların taleyi ilə maraqlanmadı. Ancaq işsizlik, imkansızlıq ucbatından haçansa ödəyə bilmədiyim aliment borcuna görə məni rahatca tutub içəri basdılar. Aliment ödəyə bilməməyim ölkənin gündəminə gəldi və cəmiyətin əksər hissəsi qanun məcəlləsinin vərəqlərini əllərində əsdirərək üstümə hücum çəkdilər. Ömrü boyu qanunlarımızı tapdalayanların hamısı məni görən kimi qanunsevər oldu. “Canı çıxsın, qoy, gedib daş daşısın!” dedilər.
On minlərlə milyonçu vətəndaşı olan bir ölkədə “o, bizim yazıçımızdı, şairimizdi, ziyalımızdı, biz ona mənən borcluyuq, ona görə onun maddi borclarını mən ödəyərəm” – deyən bir imkanlımız, zənginimiz, mənəviyat adamımız ortaya çıxmadı. İndiyə qədər məndən övladlarımı hansı vəsaitlə böyütdüyümü heç kim soruşmayıb. Ancaq 18 yaşı tamam olan kimi oğlumu əlimizdən alıb ön cəbhəyə göndərdilər.
İllərdi ki, ölkədən çıxışıma qadağa qoyulub. Məsələn, ötən il Gürcüstanda keçirilən Beynəlxalq Ədəbiyyat Festivalına Azərbaycandan dəvət olunan yeganə yazıçı kimi mən o tədbirə pasportumdakı həbsə görə gedə bilmədim.
Hazırda seytnot vəziyyətdəyəm. Heyif ki, himayəmdə körpə uşaq var, yoxsa, belə cəmiyətdə yaşamaqdansa, gedib kirimişcə “srok”umu çəkərdim. Gənc yazıçı dostumuz Kəramət Böyükçöl qapı-qapı düşüb məni bu vəziyətdən qurtarmaq üçün pul dilənir. Yardım edənlərin isə əksəryyəti “it aparanı olsun!” deyib əlini cibinə salır.
Mənə gəldikdə isə burdan bəyan edirəm: Qətiyyən özümdə günah görmürəm! Qoy, yazıçısını bu vəziyətə salan quruluş, cəmiyət utansın!
