Yurd həminki yurd yeri,kənd həminki kənd deyil… – Şəhla Vahid Hacıyeva

Gözüm önündə doğulduğum,dil açdığım,yeridiyim evin yanıb külü qalmış şəkili..bu 27 illik zaman arasında əsir-yesir qalmışam.Sevinsəm sevinc deyil,ağlasam kədər deyil..bu duyğunun adı nədi bilmirəm.

Hər şeyi xatırlamağa çalışıram..

Yaddaşım bu ev kimi uçub,yanıb dağılıb sanki..

Bu an yadıma tək bir gün düşür ancaq.Son dəfə həyətimizdə telefon dirəyinə sarılıb “Mən evimi düşmənlərə qoyub getməyəcəm” deyib üsyan edən nənəm və nənəmin dizlərinə sarılıb ağlayan o qorxmuş uşaq – Mən.

Başqa heç nə xatırlaya bilmirəm.

O həyətdəki telefon dirəyinin yarıdan çoxunu kəsib aparıblar.Elə bil o dirəklə bərabər nənəmin əllərini,başını da kəsiblər.Təkcə ayaqları qalıb,ayaqlarına sarılıb hönkürə-hönkürə ağlıyıram.

Evin önündəki tut ağacları da yoxdu.Hər tut mövsümündə günəş şüalarından gözünü qıyıb aşağı əyilmiş budaqlarından tut dərib yeyən nənəmin üzündəki gülüşü də kəsiblər..

Düşmənlərin vəhşiliyindən,düşdüyü bu halından utanırmış kimi başını aşağı dikib sanki bu ev..

İlk dəfə idi sənin öldüyünə sevindim nənəm.Daşını ətəyində daşıyıb,suyunu çiynində səhənglə gətirib tikdirdiyin o ev..12 pilləkəni hər gün sevinə-sevinə çıxıb düşdüyün,hər daşında əlinin qabarı olan o evinin bu vəziyyətini yaxşı ki görmədin,yaxşı ki olanlardan xəbərin yoxdu.

O uçuq evin görünüşü ürəyimi ağrıtsa da,dünyada ən müqqədəs yer,ən dəyərli hədiyyədi indi mənim üçün..