Vasif SÜLEYMAN
YERİYDİ
Qaçdım arxasında köçüm yetmədi,
Çölüm parçalandı, içim yetmədi.
Onsuz da pozmağa gücüm yetmədi,
Qismət yollarıydı, tale yeriydi.
Gözlərə gəlməyən röyasan dedi,
Tapmazsan, təzədən arasan dedi.
Cəmisi ikicə misrasan-dedi.
Vallah, bir şirincə nalə yeriydi.
Yüz «şər»dən keçmişəm bu «şər»ə kimi,
Saldılar düşməzə-düşərə kimi…
Demədim… Yandırsın məhşərə kimi,
Dərdimi deməyin əla yeriydi.
TƏRƏFİMDƏ
Günəşmi nur salır dörd bir yanıma,
Yox… Yox… Üzün gülür hər tərəfimdə.
Gendən boylanıram Tanrı payına,
Nə olsun dayanıb yer tərəfimdə…
Birimiz divanə, birimiz dəli,
İndi bizim üçün hər şey təsəlli.
Aşikar olanım ellərə bəlli,
Pünhan nağılımsan sirr tərəfimdə.
Səssiz harayımı indi kim duya,
Budurmu dediyin əlçatmaz röya…
Görürsən, bir yanda bu boyda dünya,
Təkcə sən durubsan bir tərəfimdə.
KÖNÜLLÜ GEDİRƏM
Sinəmə çəkdiyim şirin dağıydı,
Divanə könlümdə bir qonağıydı.
Dünyayla aramda olan bağıydı,
Könüllü gedirəm viran olmağa.
İndi dəyərlidir yoxu varından,
Bir ömür çəkdiyim intizarından
Usandım dünyanın yaxşılarından,
Könüllü gedirəm viran olmağa.
Dəli həsrətiydi, öldüm nazından.
Bəlkə bir yazıydı mənə azından.
İzni neçə alım iki qızımdan…
Könüllü gedirəm viran olmağa.
Ömrün qürubuna vaxtsız çökdü qar,
Burdan o tərəfə işıqlı nə var…
Məni ovudammaz daha adamlar,
Könüllü gedirəm viran olmağa.
BƏLKƏ
Gəl görək, neynirik bu dünya ilə,
Yaz deyək, yandıran qışına, bəlkə.
Kimdir çəkən bizi əcəl toruna,
Özümüz keçirik dişinə, bəlkə.
Gecikən, tələsən taleyə yarıq,
Elə bu qismətin rəngində varıq.
Bu qara günlərlə gedib çıxarıq,
O ağ gecələrin tuşuna, bəlkə.
Qalsa, qalmayacaq, özünə qalsa
Əllisinə qalsa, yüzünə qalsa.
Dağılıb gedəcək özünə qalsa,
Qarışaq dünyanın işinə bəlkə.
